ARŞIV

Gezi Parkı direnişi notları

1. Çok haklıyız. O kadar doğru bir yerde duruyoruz ki, Başbakanın konu üzerine yerleşik alaycılığı, gevrek gülüşü örselendi. Birkaç gün önceye kadarki o özgüven abidesi şimdi olayı zavallı CHP'ye maletmeye çalışıyor. Nasılsa (yıllardır yaptığı gibi) kolay başa çıkarım diyerek. Yemezler. Direnişimiz hiç bir partiye, gruba, din yahut mezhebe yahut siyasete ait değildir.

2. DİKKAT:a) İçkiciler: Çok basit. İçkiliyken nasıl araba kullanılmaz, sivil direnilmez de. İçki eğlence için içilir. Bu bir eğlence değil. Sizin bu şekilde eğlenebiliyor olmanız bu şekilde eğlenme hakkınız olduğu anlamına gelmiyor. Gidin evinizde için. Her hareketiniz zarar oluyor sonra. Hem itici görünüyorsunuz. Hem çevreye zarar verme, hem zarar görme potansiyeliniz artıyor. Hem de çok çirkin görünüyorsunuz. Bir elde Gaviscon, bir elde bira, ne bu?b) Sağı solu tekmeleyen, taş atanlar: Bunlara tek kâr edecek şey civarı tarafından uyarılmaktır. Her kalabalıkta çok Die Hard seyretmiş birileri çıkacaktır. Bu ezik saldırganları uyarın. Direnişimize en çok zarar verenler bunlar. Polisin attığı gazı geri atmak kutsal bir harekettir. Ama taş ne iş? Dün Beşiktaş'ta onlarca arabanın camı kırıldı bu heyecanlı zibidiler yüzünden.c) Nezaket, temizlik gibi sıradan insan özelliklerinin direniş esnasında da korunması gerekir. Biz insanlığımızı korursak bu direniş yükselir. Söylemesi bile ayıp ama: Yerlere çöp atmayın.

3. Sevgili kemalistler: Heyecanınızı, bezginliğinizi anlıyoruz. Olayı kemalizme maletmeye çalışmayın. Siz de takdir edersiniz ki Atatürk bir sivil direniş önderi, bir muhalefet sembolü değil. O yüzden "Mustafa Kemalin askerleriyiz" gibi zırvalara kaptırmayın kendinizi. AKP'den kurtulup asker mi olmak istiyorsunuz? Demokrasi isteyen insanlarız. Hem bu iş cumhuriyet mitingleri gibi piknik fasilitesi değil.

4. Sevgili kürtler: Sizi gayet iyi anlıyoruz. 30 yıldır "orada" olan üç beş gün "burada" oldu. Hem de düşük şiddetle. Yer yerinden oynadı. Ne yapalım ki İstanbul'a bulut gelmeden Türkiye yağış almaz. Yanımıza gelin. Sırrı Süreyya başta olmak üzere BDP'nin şimdiye kadar verdiği destekten memnunuz. Dahasını istiyoruz.

5. Sevgili dindarlar: Sizin vicdanınıza ne oldu? Neden bu kadar azsınız? Daha fazla mütedeyyin arıyor gözlerimiz.

6. Sevgili AKP seçmeni: Şu ana kadarki medeni davranışınızın devamını dileriz. Aramızda sizden epey insan olduğunu mutluluk içerisinde biliyoruz.

7. Polis: Elinizdeki o gaz bombalarını TOMA hortumlarını kullanırken kime karşı kullandığınızı iyi düşünün. Şiddet göstermeyen birisine şiddet göstermek dünyanın en haysiyetli hareketi sayılmaz. 

8. Asker: Harbiye ve Gümüşsuyu'ndaki iyilikleriniz için teşekkürler. Ama daha fazlasını istemiyoruz. Askerin bugüne kadar ne getirdiğini çok iyi biliyoruz. Sizden gelecek yardım yardımcı olmayacaktır.

9. Sosyal medyacılar: Hep sosyal medya başında olun. Sokaktakiler genellikle rahat kullanamıyor, sokaktakilerin haberleşmesine yardım edin. Amman her topa girmeyin. Zaten ortalık gaz dolu gaza gelmeyin. Teyit almadıkça ciddi haber vermeyin. 

10. Medya: Allah belanızı versin. Sizden bir bok olmaz

--

Am gefährlichsten ist für Erdoğan die Zusammensetzung der Demonstranten: Es sind nicht mehr die linken und militant kemalistischen Gruppen, die gegen den Premier aufbegehren, sondern ganz normale Bürger – junge wie alte, Frauen, Männer, Akademiker, Arbeiter, Studenten.

Die Leute spüren, dass die Demokratie in der Türkei mitnichten gefestigt ist. Politische Intrigen, Machtkämpfe und Korruption beschäftigen die Erdoğan-Eliten mehr als die Arbeit, um das Land nachhaltig demokratisch und wirtschaftlich zu stabilisieren.

Die jüngsten Ausschreitungen sind daher nicht mit dem arabischen Frühling zu vergleichen, weil die Demonstranten keine religiösen, sondern zivile Interessen durchsetzen wollen. Sie artikulieren ein tiefes Unbehagen mit dem Regime und verlangen viel gravierendere Veränderungen als jene, die Erdoğan umzusetzen noch die Kraft hat.

--

Kanal D Ankara Temsilcisi Erhan Karadağ dün Ankara’da yaşanan Gezi Parkı protestosunda göstericilere destek olduğu gerekçesiyle gözaltına 
alındı.

--


Es begann mit einer Park-Besetzung in Istanbul, inzwischen gehen Zehntausende Menschen in der ganzen Türkei gegen die Regierung von Ministerpräsident Erdogan auf die Straße. Sie wenden sich gegen eine zunehmend autoritäre und neoliberale Politik.

Der Aufstand von Istanbul hat viele Gesichter: Ein Mädchen wird vom harten Strahl der Wasserwerfer getroffen, junge Männer mit Guy-Fawkes-Masken tanzen vor brennenden Barrikaden, Zehntausende Demonstranten ziehen friedlich über die Bosporus-Brücke und fordern den Rücktritt des türkischen Ministerpräsidenten Recep Tayyip Erdogan.

Längst beschränken sich die Proteste nicht mehr nur auf Istanbul. In Ankara, Izmir und vielen anderen türkischen Städten gehen die Bürger auf die Straße. Was als lokale Kampagne gegen den Abriss des Gezi-Parks am Taksim-Platz in Istanbul begann, hat sich ausgeweitet zu einer landesweiten Revolte gegen die Regierung Erdogan. In Berlin und Paris versammeln sich Menschen zu Solidaritätskundgebungen. Die Alevitische Gemeinde hat für Samstagnachmittag zu einem Protestmarsch in Köln aufgerufen. Noch nie in seiner zehnjährigen Amtszeit sah sich Premier Erdogan einem vergleichbaren Widerstand ausgesetzt.

"Wir erleben hier kein türkisches Stuttgart 21", sagt ein deutscher Doktorand, der gerade für eine Exkursion in Istanbul angekommen ist: Die Proteste lassen ihn und seine Freunde eher an den Tahrir-Platz in Kairo denken. Auch damals standen die Bürger gegen einen autoritären Machthaber, den ägyptischen Diktator Mubarak, auf. Linke Politiker und andere Oppositionelle hoffen bereits auf einen "türkischen Frühling".

Tränengas aus Hubschraubern

Der Doktorand will seinen Namen nicht veröffentlicht sehen, vor allem aus Angst um seine Freunde und Bekannten in der Türkei. Aber seine persönlichen Angaben lassen sich überprüfen und die Beobachtungen, die er schildert, decken sich mit denen anderer Augenzeugen, mit denen SPIEGEL und SPIEGEL ONLINE gesprochen haben. In der Nacht von Freitag auf Samstag beobachtete er, wie die Wasserwerfer die Demonstranten selbst dann noch beschossen, als sie sich bereits auf das Gelände des Deutschen Krankenhauses in der Nähe des Taksim-Platzes zurückgezogen hatten. Er sah Verwundete, zum Teil mit schweren Kopfverletzungen, und er sah Bewusstlose. Immer wieder drängen Polizisten die Demonstranten zurück, beschießen sie aus nächster Nähe und aus Hubschraubern mit Tränengas, knüppeln sie nieder.

Taksim ist nicht Tahrir, die Situation in der Türkei ist eine fundamental andere als 2011 in Ägypten. Erdogan wurde gerade erst mit überwältigender Mehrheit im Amt bestätigt. Viele Türken verehren ihn dafür, dass er das Land erneuert, die Wirtschaft gestärkt hat. Er hat die Macht des Militärs beschnitten und den Konflikt mit den Kurden entschärft. Selbst Kritiker halten ihn für den einflussreichsten Regierungschef seit Staatsgründer Atatürk.

Doch gleichzeitig hat sich in der Türkei in den vergangenen Jahren eine gewaltige Wut angestaut. Sie hat vor allem mit zwei Dingen zu tun: mit Geld und Macht.

Protest gegen Erdogans Turbo-Kapitalismus

Erdogans Regierung verfolgt einen Turbokapitalismus, der die Kluft zwischen Arm und Reich in der Türkei vergrößert hat und Schwache gnadenlos zurücklässt. Der Premier will den Wirtschaftsboom der vergangenen Jahre weiterbefeuern - auch mit megalomanischen Bauvorhaben. Immer neue Hochhäuser lässt er errichten, etwa den "Saphir von Istanbul", das höchste Gebäude der Türkei, 261 Meter misst es vom Boden bis zur Antennenspitze. Ein Schnellbahnnetz soll sich bald durch die Türkei ziehen, eine dritte Brücke über den Bosporus spannen, ein neuer Flughafen noch mehr Touristen und Geschäftsleute in die Stadt holen.

Durchgesetzt werden Bauvorhaben autoritär, ausführliche Mitsprache der Betroffenen ist nicht vorgesehen. Ein Gesetz erlaubt es den Behörden, ganze Viertel abzureißen, wenn es einem höheren städtebaulichen Interesse dient - und sie machen Gebrauch davon. Vor wenigen Jahren traf es Istanbuls historisches Roma-Viertel Sulukule. Bulldozer rückten an und begannen, Platz zu schaffen für den Aufschwung, ähnlich lief es ab im Viertel Tarlabasi. Gentrifizierung, das ist in Istanbul kein schleichender Prozess, es sind Modernisierungsattacken, geplante Operationen, notfalls durchgesetzt von Polizisten.

Despotismus ist ein weiteres Markenzeichen der Regierung Erdogan. Der Ministerpräsident führt Prozesse gegen Hunderte Bürger, angeblich weil sie ihn beleidigt haben. Er hat einen Karikaturisten verklagt, der ihn als Katze gezeichnet hatte. Ebenso Anhänger des Fußballclubs Galatasaray, die buhten, als der Premier im Stadion erschien. Und Straßenmusiker, die auf einem Festival den "Tayyip Blues" sangen. Unter Erdogan ist die Türkei im Index für Pressefreiheit der Organisation Reporter ohne Grenzen auf Rang 138 abgesackt und liegt nun hinter Ländern wie dem Irak. In der Türkei sitzen mehr Journalisten im Gefängnis als in China.

"Kaputtes Land, korrupte Politik"

In den türkischen Medien war demnach zunächst wenig über die Proteste zu erfahren. Fernsehsender und Zeitungen wurden in den vergangenen Jahren weitgehend gleichgeschaltet. CNN Türk, einer der wichtigsten Nachrichtenkanäle des Landes, sendet eine Dokumentation über Frauen am Arbeitsplatz, während am Taksim-Platz die Auseinandersetzung eskaliert.

Die Bilder des Aufstands verbreiten sich trotzdem: über Twitter, Facebook, Blogs. "Kaputtes Land, korrupte Politik, islamistischer Kapitalismus", schreibt ein User. Oppositionsführer Kemal Kilicdaroglu hat die Regierung aufgefordert, die Polizei unverzüglich abzuziehen.

Premier Erdogan sagt, ihm sei egal, was die Demonstranten fordern. Er denunziert sie als "Extremisten". Doch die Bilder dieser Tage wird er nicht wieder loswerden. Sie werden ihn bis ans Ende seiner Karriere verfolgen. Er kann einen dritten Flughafen bauen oder einen zweiten Bosporus. Er kann die Olympischen Spiele nach Istanbul holen und sich im kommenden Jahr nach elf Jahren als Premier zum Staatspräsidenten küren lassen. An die Tage, als seine Polizisten friedliche Demonstranten niederknüppelten, werden sich die Menschen in der Türkei erinnern.

--


ARKADAŞLAR ÇOK ÖNEMLİ!!!
Başarıyorlar!!!
Rte'nin "polis görevini yapıyo, yapacak ben vatandaşlarımı korumak zorundayım" yalanlarından 1 saat kadar sonra herkes polisin daha da baskıyı arttıracağını düşünürken her ne hikmetse polis çekiliverdi ve önce bayram havası yaratıp sonra vahşi provakatörlerini aramıza saldılar, bedava içki dağıtılmaya başlandı. Şu anda Taksim ateşe verilen barikatlar, yakıp yıkılan dükkanlar ve araçlarla doldu!! Bu topluluk 2 gündür genciyle yaşlısıyla buraya koşan halk değil artık! Korkunç bi vandalizm var. Böyle giderse Rte nin iftira atarak tanımladığı insan topluluğu yaratılmış olunacak. Çok tehlikeli!! Taksim'de polis yok şu an!!! Yaratılmış başka bi şiddet var!!! Noolur onların ekmeğine yağ sürecek hareketlere bulaşmayın!!! Oyuna gelmeyin!!! Lütfen kaç gündür süren HALK direnişine gölge düşmesine izin vermeyin!!! Lütfen paylaşın yarın dünya bunlardan da bahsedecek!!

--

SESINIZI BBC'ye duyurmak!!!

Bu email adresi ile fotograflarinizi, yazilarinizi BBC'ye iletebilirsiniz:

yourpics@bbc.co.uk

veya bu sayfadan yükleyebilirsiniz:
http://bbcnewsupload.streamuk.com/

Are you at the protests? If so please contact us using the form below.

Send your pictures and videos to
yourpics@bbc.co.uk
or text them to 61124 (UK) or +44 7624 800 100 (International). If you 
have a large file you can upload here.

--

http://showdiscontent.com/

--

BIR GÜN - Halkin Gazetesi
30. Mayis

Bir zaman "Siyaset Meydanı"nda ettiğim "Siz ne zaman bu kadar zalim oldunuz!" cümlesi o kadar çok tekrar edildi ki her çok tekrar edilen şey gibi içi boşaldı. Tekerrür, bağlamı da unutturdu elbette. Öyle olur. Görüntü o kadar çok sizin delirdiğiniz anı gösterir ki sizi kimin delirttiği karanlıkta kalır, unutulur. Hatırlatayım: Programda biri "Başbakan'a karşı geldi, tabii böyle olur!" demişti. Öğretmen Metin Lokumcu bir protesto sırasında biber gazından boğularak ölmüştü. Başbakan'ın yarım ağızla, biraz da müstehzi söylediği  "Allah rahmet eylesin!" Başbakan'ın taraftarlarınca hemen benimsenmişti. Hükümete karşı mı geliniyor? Artık onlara Allah rahmet eylesindi! Hi hi hi... Bu lafların kendisi kadar, beraberindeki gevşek, yıvışık gülümseme, kendini o çok zeki zanneden üstten, pişkin ton beni delirtmişti. O yüzden demiştim, "Nedir ulan bu zalimlik!" diye.

ÇOCUĞA DA, HASTAYA DA...

O günden bugüne zalimlik sirayet etti. Zulmün meşruiyet sınırları genişledi. Kütahya'da "goldü- değildi" tartışması sırasında polis gelip çocuğun gözünün içine biber gazı sıktı. Akıl hastasıyla başa çıkamadılar, biber gazı sıktılar. 1 Mayıs'ta hastanelerin içine sıkılan biber gazını saymıyorum bile. Öğrencilerin geçtiğimiz hafta yediği dayağı, gazı görenlerin bile kalbi sıkışmıştır zaten. Önceki gün de küçücük bir kız çocuğunu, biber gazını müteakip dört polis kahramanca dövdü.

Siyasal iktidarın fıtratından kaynaklı bir asabiyeti ve son vaziyetlerden kaynaklı bir paniği olduğu muhakkak. Ortadoğu'yu şekillendirmek gibi işleri ve bu işin içinde yapayalnız kalıvermek gibi problemleri varken haylaz kullarının itişip kakışmasını istemiyor. Herkes evine gitsin, çocuğunu yapıp ayranını içip yatsın aşağıya istiyor. Orası malum. Fakat iktidarın küçük adamlarına ne oluyor? Nedir bu şiddet bu celal? Bu hınç nedir? Sözümona entelektüel, çok "sivil", varlığını hükümetin varlığına armağan etmiş kanaat önderlerinin 1 Mayıs'ta, "Twitter'dan Ece Temelkuran'a gaz sıkma imkanı olsa keşke" ya da "Ezgi Başaran'ın yüzüne kezzap atmak için güzel bir gün" diyebilmelerinin ardındaki muamma nedir?  Çok sivil kanaat önderi bile "gazlı" olan bir siyasal hareketin polisinin gazla adam boğmasına şaşmıyoruz, ama merak ediyoruz elbette? Bu neyin kafasıdır? Bunu sosyologlara, psikologlara bırakarak sorayım: Neler olabilir?

REFAH KAPISI

Yıllar evvel Mısır'ın Gazze-Refah Sınır Kapısı'nda bir olay yaşandı. Tam teçhizatlı polislere, askerlere karşı iman tahtasından başka kalkanı olmayan Filistinliler bağırıyordu. Yükselen gerilim itişme kakışmayı başlatttığında silahlar dürtüldü, tartaklama başladı. O zaman, hatırlıyorum, genç bir Filistinli yerden bir avuç toz alıp askerin gözüne attı. Diğer Filistinliler de onu takip ettiler. Tozdan başka bir silahı olmayanlar ağır mühimmatla donanmış olanları bir kaç dakikalığına saf dışı bıraktılar. Ortadoğu, Filistin-İsrail ve dahi bu meselelerle yakından ilgili olan siyasal iktidarın bu toz işlerine de dikkatli bakması iyi olur. Zira hiçbir şeyi kalmayana kadar kırılanların bile bir avuç tozu olabileceği hesaba katılmalı. Başbakan Tayyip Erdoğan "kinine sahip çıkan bir gençlik" isterken bu gençlerin de kinlenebileceğini hesaba katmalı. Bu hiçbirimizin istemediği bir filmi başlatır... O filmde kimse pişkin pişkin gülümseyemez!

ECE TEMELKURAN